Ezelde Allah c.c. vardı, başka hiçbir şey yoktu;
Muradı bilinmekti, nâsı devreye soktu.
Önce nur-u Muhammet (s.a.v.)sonra diğer âlemler;
Halk olundu cümlesi, aşkla yazdı kalemler.

Meleklerine dedi! Ben kendi irademden;
Bir vekil yaratacak, yeryüzüne âdemden.
Salahiyet vekâlet, vereceğim bir zaman;
Hüküm ve hikmetlerim, icra olacak yaman.
Melekler ey rabbimiz; ya kan dökerse bunlar,
Her taraf fesat olup, yıkılırsa sütunlar.
Gazaplandı onlara, bu itirazdan sebep,
Melekler pişman oldu, galebe çaldı edep.

Ve âdem yaratıldı, hikmet verildi ona,
Melekler secde etti, aza zil kaldı sona.
Yanlış kıyas yaptı da, bu emri dinlemedi,
Kulluğunu fark edip! Gönülden inlemedi.
Kibri gurura daldı, Âdem’e düşman kaldı,
Rabbinin huzurunda, alçaldıkça alçaldı.
Mühlet istedi sonra, ta kıyamete kadar;
Nasipsiz âdemleri hem azdırır hem azar.

Sonra âdem babamız, cennete gönderildi,
Şu ağaca yaklaşma, emri ona verildi.
Sıkıldı da orada, bir arkadaş aradı,
Yalnız, cennetler bile, elem verdi karardı.
Sonra Havva anamız, yaratıldı canından,
Memnun oldu dost buldu, çünkü kendi kanından

Kıskandı sonra iblis, idlal etti onları;
Alçaklara hicretle, bitti güzel sonları.
Başka-başka yerlere indiler yeryüzüne,
Pişman oldular ve de gark oldular hüzün’e.
Ağladılar günlerce, gözyaşları sel oldu,
Hatanın sebebiyle, şuh cehreleri soldu.
Uzun bir zaman geçti, affa mazhar oldular,
Arafat’ta buluşup ve bahtiyar oldular.

Burası cennet değil, meşakkat dolu dünya,
Hem imtihan var artık, ahretin yolu dünya.
Çoğalmaya başladı insanlık yeryüzünde,
Bundan sonra el verse bari dursa sözünde!

Salih Yıldız…..13.11.2008

Bir hatamız var ise affola,
Her şeyin en güzelini hazreti Allah c.c. daha iyi bilir.







.