Cennet-i Âlâ’da bir çocuk varmış,
Dünyaya gelecek zamana ermiş.
Hayata hazırlık olsun diyerek,
Yaratan Mevla’ya sorular sormuş.

Çocuk;
Bilinmez yolları nasıl aşarım ?
Yürümeyi bilmem, hemen düşerim,
O kadar çaresiz ve küçüğüm ki,
Koskoca dünyada nasıl yaşarım ?

Mevlâ;
Hayat verdim sana, yolunu açtım,
Melekler içinden bir melek seçtim,
Dünyada her şeyden korusun diye,
Yüreğine senin sevgini saçtım.

Çocuk;
Konuşamam, masum masum dinlerim,
Ne söylerim, ne deneni anlarım,
Tanımam kimseyi, bilmem alemi,
Nasıl mutlulukla geçer günlerim ?

Mevlâ;
Meleğin biliyor her türlü hali,
Öğretecek sana en güzel dili,
Tatlı söz söyleyip, sevgi sunacak,
Budur mutluluğun en güzel yolu.

Çocuk;
Zerreydim, büyüttün, can verdin bana,
Bürüdün, et ile kemiğe, kana,
Şükretmek geldiği zaman içimden,
Nasıl ulaşırım Mevlâ’m ben sana ?

Mevlâ;
Meleğin sevgiyle dolu olacak,
Bana gelen doğru yolu bilecek,
El açarak, içten dua öğretip,
Ömür boyu sana yakın kalacak.

Çocuk;
Vakit gelse, gidip görsem cismini,
Sevgiyle kalbime çizsem resmini,
Bana böyle yakın olan meleğin,
Lütfeyle ya Rabb’im güzel ismini.

Mevlâ;
Varınca bağrına yaslanacaksın,
Ak sütünü emip, besleneceksin,
İsminin önemi yoktur meleğin,
Ona ANNE diye sesleneceksin.


HALİL GÜRKAN