aklım
hüzünlü bir ayrılık yolu tutturmuşken
ince, çelimsiz bedenim sürükleniyor ayaklarımda
saat geç gösteriyor
tektük geçen araçlar günün son durağında
mimari estetiği fukarası sıradan bina yığınları
sıralanmış
Dikmen yokuşunda...

ağır ağır her kaldırım taşı
gecenin yüzünü gösterir sarı cadde lambaları
hangi düşünce deryalarınada kürek çeker
bilinmez..sayılı insan kalabalığı
habersizce, matem geçişime eşlik
Dikmen yokuşu...

yüreğimi
hüzünlü bir ayrılık yolunun başlangıcında
her an parçalanabilir, her an ağlamaklı
yalnızlığın ateşinde közlenirken
Yükselde..bir bank’ta bıraktım

ağır ağır sürükleniyor bedenim
gecenin ılık esintisine aldanmaz
biri sağ biri sol
meteliksiz ceplerimde uyuyor
soğuk terler ellerim
Dikmen yokuşında...

son para bir tanrıça biblosu eder de
sol yanımda sen ayrılıktan dem vururken
alçıdan son çare hediye bana bir ümit etmez
ağzım mühürlü
gönlümde bir çizgidir Ankara akşamı
çekip giderken sen Karanfile doğru
Pasajdan yankılanıyor (rençber’den) nağmeler

hüzünlü bir ayrılık yoluna kapılmışken
yaz yağmuru geçikmeden üzerimde
damla damla süzülürken gözlerime
dilime bağlanmış ayrılık şarkısı
Dikmen yokuşunda...ben...

baran...