Zaman kişinin yaşadığını sandığı andır, anda saklıdır.
Zaman aslında insanla değil, ancak kendi etrafındadır.

Zaman anlayıştır, algılayıştır, belkide boşa arzulayıştır.
Önceden bilinmez nerde neler yaşanır hiç bir zaman.

Zaman bize büyük armağan, bazende hesapsız heyecan.
Bir o kadarda tuzaktır, bazısını tutsak eder kendine zaman.

Zaman var oldugunda kiymetsiz ama yokluğunda aranan.
Bazen farkına bile varılmaz süzülür hayatımızdan zaman.

Zaman bizimle olmasada, önemi yok biz olmayınca.
Dursa değeri yok, kendini nasıl kanıtlar o’ zaman.

Zaman, kimileri için geçmek bilmeyen saniye ve an.
Hayat işte; kiminede az gelir an, yaşandığı zaman.

Zaman çok değerli, mucizevi, bir o kadarda tehlikeli.
Bazen, mutlu olur insan hayellerine kavuştuğu zaman.

Zaman doğuşuma şahit ama mutluluğuma olur gölge.
Son nefesimde, oda yokluğa mahküm olacak benimle.

Zaman, maziye karıştığında çoğunda ardına ağladığımız.
Geleceğinden ise emin olmayıp endişe ettiğimiz zaman.

Zaman insana tercübe, mutlu olduğunda çığlık attıran.
Ama an gelir yaşadığına pişman, perişan ettirir zaman.

Zaman’ında alınan karar değerlidir, verilen söz kiymetlidir.
Mutlu ve huzurlu olur insan, ancak rabbiyle olduğu zaman.
_


Şahinde Hülya Kahraman /16.11.2008