Gün bile uyanamamışken, içindeki fırtına sokakları bile susturuyor. O sessizlik, en gürültülü fırtına. Gecikmiş kararlar... Ayak izleri gibi, silinmeyen ama aslında hiçbir yere varmayan izler. Ne kadar tanıdık.
Beklemeyi silmek...

En acımasız silgi, adın değil, umudun kendisi. Buğulu camda parmak izi bırakmak gibi, silip silip tekrar çizmek. Kuşlar alçakta, düşünceler yüksekten düşüyor. Yeryüzü bir ağ gibi, her şey düşüyor.

Dondurucu cümleler, ısıtılmayı bekleyen anlamlar... Ama kalp ayaz yemiş, ısıtmak yerine üşütüyor. Kış öğüt vermiyor, inceltiyor. Her kar tanesi bir ders, ama acımasız. Soğuğu en derininde hissettiriyor.

En uzun cevap, sessizlik. Kırağa maruz kalmış günler... Bu son dize, bütün şiiri özetliyor sanki. Sessizliğin ağırlığı, her şeye en iyi cevap.
Bu şiir kışın değil, insanın içindeki kışın şiiri. Üşüten, ama aynı zamanda ısıtan…

saygılar