Reenkarnasyon! Doğrudur... Tekrar geleceğim dünyaya! İnanıyorum, inanmak istiyorum, inanmak zorundayım. Çıkarıp mezarımdan ölü bedenime sarılacağım. Kendimle getirmeyeceğim bütün sükût-u hayalleri, üzerimdeki kuşların kan lekeleri dolmuş utanç dolu denizlerine. Bakırdan döveceğim güz özlemi kedi kokulu gözyaşlarınızı. Ölüme gıpta ettireceğim her şeyi unutmuşumu. İçime çeke çeke bitirdiğim, ellerime leke kitaplar artık omzum ardı. Binmem artık tepesinde öksürük bulutumsu demir yığınlarına diyardan diyara göçmek için ve her sahil görmeyecek kulaçlarımı. Farkındayım artık her şeyin! Her üzümlü sudan kafalar çekmeyeceğim bedenime. Üzülmeyeceğim, ağlamayacağım, bu kadar çok inanmayacağım insan olduğunuza. Cahil kalacağım. Susmak diyeceğim. Susmak! Devrimlerin en büyüğü inançların en kutsalı! Rabbi en iyi tanıyan, aramızdaki tatlı dilli şeytandı.

Reenkarnasyon! Tekrar geleceğim dünyaya. İnan! Gönlüme bağ kurmayanlara tüm yasaklar! Haram, en masum duygularım anlayışsız duvarlara. Barut akan bir dilim olacak tüm kutsal kitapların kutsallığı kadar. Bayramlıklar giydireceğim sokaklarda, gecelere saklı gülümseyişlerimi. Herkese elletmeyeceğim çocukluğumu. Dizlerim kanayınca öpüp kendim iyileştireceğim. Minnet beklemem menfaati olmasa ölmeyecek sizlerden. Daha çok sevip öpeceğim yanaklarından annemin, ıspanaklara rağmen... Kirli kalacağım belki de süt kadar temiz. Her tanıyı ilah gibi döllemeyeceğim kalbimde. İndirin sahte sevgili koynunuzdan başımı. Başımı mest edip suyla indir kurtuluş bir bez parçasına. Utan, nasıl da yaşlandırdığın yüzümün kırışıklıklarındaki mutluluk uğruna harcanmış hüsran hayatımdan. Kaderim ölü bir erkek olmamalı. İnsanlara baktıkça gelincikler görmek varken neden dikenler batar elime? Damarlarımdaki kandan daha pisi var mıdır aranızda? Kim bilir benim kadar insanlarda yarattığı stresi mevsimlerimin. Gözlerimde bu kadar küçükken sizler, ellerinizdeki dünyama... Tekrar geleceğim!

Mehmet Habip Güney