Sonbahar gezinmiş yapraklarında
Sararmış yüzleri dalları yorgun
Pranga izi var ayaklarında
İzleri silinmez yolları yorgun

Nesi var nesi yok söyletir dile
Dilini susturur sürer zor yola
Biat etsin ister prangalara
Vatana adanan yılları yorgun

Aç gözlü, vefasız, fesat dolular
Şimdi kıymet görür aklı deliler
Kaos yaşam nere varır aliler
Ahali konuşmaz dilleri yorgun

Kıyamet kopsada mazlum sesinde
Göz yaşı kim duyar, keyf neşesinde
Ses gelse, boğulur zevk beisinde
Uyanan yanıyor külleri yorgun

Başı kuma gömsen, görmez bilmezler
İçten bitmiş, çürük sayar almazlar
Ahkam keser dürüst halde kalmazlar
Görüntü bulanık pilleri yorgun

Koltuk şerefiyle nimetten sayan
Kulaktan kulağa fısıltı duyan
İftira, sinsilik olmakta ayan?
Dokuz ay gizlenen halleri yorgun

Yaprak, ayaz ile dal arasında
Emircan ezilir hak sırasında
Adil olan var mı, de neresinde?
Adalet dağıtan elleri yorgun
30.11.2025 Emir Şıktaş