Bırakmıştın

Kendini adeta sukutun renklerine

Seyrediyordun mehtabı alabildiğince ve sessizliğinle



Hissiyatın

Kuşatan o makûs terennümüyle

Sabır düğümlerinin zemheriyi bekleyecek kanaatiyle



Kalbi kilerinde

Zihni muvazenende demlenen

Umut içinde filizlenen düşlerin muhayyilesiyle her dem



Tuval üzerine

Fırçaların raks eden suhuletiyle

İç hıçkırıkların bir bir çıkıyordu ve sancıyla gün yüzüne



Sen her ne kadar

Bir kelam etmeden dirliğe ersende

Resmettiğin meram anlatıyor her şeyi zarif güzelliğinde



Halini anlamak

Yıllara sâri suskunluğuna uzanmak

Gönül yelpazende sana ram olmak hicranınla barışmak hoş



Gün sakince çekiliyor

Güneş halindeki ahvaliyle kalıyor

Aşk hala anlaşılmıyor hangi hakikatle kalbi inkişafı biliyor



Kararan havada

Nükseden sancıların çardağında

Şayet bir şafak aydınlığı olacaksa, ölüm hakkıyla nurlaşa



Hal korkuya muttalise

Umudun solgunluğu kalbe sudur edince

Zaman durmadan anlatacak, an sende kalacaksa ne olacak



Hasredilen enler

Haysiyetten azadeleşen benlikler

Mütemadiyen artan kalbi lekeler, hüzün nağmesinde şevkler





Mustafa Cilasun