sonbahar bahçesinde
iki fincan pencereden izlediğim, taze çekilmiş kısa film.

çikolata kokuyordu sahne
ve tütün
ve kitap
ve tahrikkâr biz.


tehdit ediyordu zaman
davet ediyordu yaşamak.
ölesiye yaşamak istiyordu her şey her şeyi.
her yeri yerle bir eden mekânsızlık
otobüs duraklarından başlıyordu yeniden
üç boyutlu yollar açmaya
tek başınalığa.

turuncular vardı sonra
yeşillerin koynunda
taze gün ışığında alımlı.
insanlar vardı
her gün olana uyanmış.
çoğu somurtkan
görseler yüzümdeki heyecanı
anlamazlardı.

anlamadılar.

o duraktan hiç otobüs geçmedi
ben de beklemedim.
kimse beklemiyor
otobüs geçmiyordu.
sanki
seni bekleyecek bir yerim olsun
diye oraya konmuştu.

sen de geçmedin.

içimden otobüs otobüs geçenleri kimse görmedi.

yaşamak.
boynundaki boşluğun
hoşluğuna asılmış,
bir mavi kürecik

sonrası
iyilik
canım.
sonrası
güzellik