İstiyorum…
Bir insanın istediği kadar değil,
bir kalbin taşıyabildiği kadar geniş bir dünya.
Kötülüğün gölgesiz kaldığı,
iyiliğin adım sesinden tanındığı,
bir sabah vakti gibi berrak bir dünya istiyorum.
Gözüm birine değdi mi,
onda kendi eksiklerimi değil,
Allah’ın dokunduğu güzelliği görelim istiyorum.
Aynaya dönünce yüzümü değil,
yüzümün ardındaki hakikati göreyim;
kırılganlığımın içinden
bir ışık yürüsün üzerime istiyorum.
Yüreğim…
Bir derya gibi çoşsun fakat taşmadan,
içinde volkanlar patlasın ama kimseyi yakmadan;
ateşimi ateşe değil,
ateşimi duaya dönüştüren bir kudret istiyorum.
Bir şair isem,
kalemim ıslansın rahmetle,
ilhamım gelsin secdeden,
sözüm yeri geldiğinde bir destan,
yeri geldiğinde bir sır gibi
okuyanların kalbine çöksün istiyorum.
İnsan insanı güzelleştirsin,
bir selam bir ömre bedel olsun,
gülmek bir sadaka gibi
herkese iyi gelsin istiyorum.
Kötüye gidiş durulsun,
kötülükler yolda dökülsün,
kötü insanlar ya iyileşsin
ya da Rabbim’e havale ettiğim yerde
insanlığa zarar veremez hâle gelsin istiyorum.
Huzur…
Bir eve misafir gibi değil,
o evin sahibi gibi gelsin.
Sağlık…
Bir nimetin adı olmaktan çıkıp
şükrün kendisi olsun istiyorum.
Ve ben…
Kendi ismimle yüzleştiğimde
arkamda sakladığım karanlığı değil,
Allah’ın bana emanet ettiği
ışığı göreyim istiyorum.
Dua ettiğimde ellerim değil,
yüreğim açılsın;
inzivaya çekildiğimde sessizlik değil,
hakikat konuşsun istiyorum.
Ne ister insan?
Ben hepsini isterim.
Ama en çok da şunu:
Güzelliğin tarafında kalabileyim,
iyilerin yanında kalabileyim,
İyilik yolunda ölebileyim,
doğrunun izinde yürüyebileyim istiyorum.