Şiir adı: KADER
Şairi: Eminnur Acar

RUSAMER: Ruh ve Us Sanatları Araştırma Merkezi

Yorumu Yapan: Ser Feyzlizof Kalburabastî Efendi Hazretleri – namı diğer Celil ÇINKIR

Eminnur Acar bu şiirde insanın hayatla yaptığı o uzun ve yorucu pazarlığı anlatıyor. Kaderin çizdiği yollarda yürürken, herkesin farklı yaşta, farklı acıda, farklı imtihanda “yeter” demeyi öğrenmesi… Şair, bu tecrübeyi hem dingin bir kabullenişle hem de içe dokunan bir hüzünle işliyor.

“Bile isteye yüklenmiştir zaten sevdikleri için o yükleri” dizesi, insanın kendi elleriyle kendine nasıl ağırlık yaptığını gösteriyor. Hayatın yükünden çok, insanın kendi sevgilerinin yükü yoruyor onu. Bu da şiire hem duygusal bir derinlik hem de hafif bir hiciv katıyor: ‘Sevdik diye belimizi büktük, kader de üstüne tuzu serpti.’

Tekrar eden “Kimi yirmisinde, kimi sekseninde öğrenir, yeter demeyi” cümlesi, şiirin omurgası gibi. Şair bu dizelerle hem öğüt veriyor hem de kaderin değişmeyen yasasını vurguluyor: Öğrenmek için yaşın bir hükmü yoktur; sınavın hangi kapıdan geleceğini kimse bilmez.

“Bilgiye aç ve açıktı gönlü, faydalı olmaktı amacı” satırlarında, insanın bir ömür boyunca sürdürdüğü çabanın güzelliği var. Ama hemen ardından gelen “vakit daraldı” cümlesi, zamanın hoyratlığını yüzüne vuruyor okuyanın.

Son kıtada ise çok önemli bir hakikat dile getiriliyor:
“Kaç şehir değiştirdi, kaç mekanı, kaderi değişmedi.”
İnsan yer değiştirir ama kader gölge gibi peşinden gelir. Gayret eder ama her gayret kader defterine yazıldığı kadar karşılık bulur.

Şiirin iç sesi bir yorgunluk değil; bilgece bir kabulleniş. Bir ömür boyu verilen mücadelenin sonunda söylenen sakin bir cümle:
“Yeter…”

Vesselam

“Kader bazen yolu değiştirir ama yürüyenin talihini değiştirmez; yeter demeyi öğrenmek ise insanın kendine attığı en cesur imzadır… Vesselam.”