Arkadaş yüreğin yanık kokuyor
Belli ki sevdanın narına yanmış
Sanki bir köşesi halâ kanıyor
Vefasız bir gülün harına yanmış
.

Sordum hikayeni bizim dostlardan
Haz etmez dediler istasyonlardan
Gidenin dönmemiş paslı raylardan
Kalbin bir trenin garına yanmış
.

Okumaya diye gitmiş buradan
Görüşmeden aylar geçmiş aradan
Mektup yazmışsa da birkaç oradan
Bağrın hasret denen fırına yanmış
.

Sonra mektup dahi göndermez olmuş
Ne telefon etmiş , ne kendi gelmiş
İçin bin bir şüphe vehimle dolmuş
Aklın olanların sırrına yanmış
.

Gelmezse ben ona giderim derken
Belki de gözünde tüterim derken
Başkasıyla gören olmuş gezerken
Erliğin ihanet arına yanmış
.

Gözünle görmeyi yeğlerdin amma
Dayanamam dedin bu derde gama
Dostların dese de değmezmiş yanma
Canın düşlediğin yarına yanmış
.

Kabullenmek zordu lakin mecburdun
Gülünü gurbette ele yoldurdun
Zengin birisiymiş sonradan duydun
Sevdan şu dünyanın varına yanmış
.

Gelmeden senesi dolmadan yılı
Eloğlu bıkınca ayırmış yolu
Seninki boşuna asmış okulu
Üç günlük saltanat kârına yanmış
.

Sılaya dönmeye tutmamış yüzü
Sır olmuş ortadan kaybolmuş izi
Her daim şuranda ince bir sızı
Küllenen bu aşkın koruna yanmış
.

Yıllar sonra gittiğinde o şehre
Yenisi eklenmiş çektiğin kahra
Meleği andıran o masum çehre
Makyajın alına , parına yanmış
Kahpe İstanbul’un barına yanmış



Halit Ercan