Bana yine saçmalıklarınızdan bahsetmeyin
Gelip burada, bu diye söylemeyin.
Mavra anlatmayın
Akıl satmayın.
Fikir dağıtmayın.
Ulema’lık yapmayın.


Ben size sorsam,
Siz anlatmaya başlasanız,
Hayatın merdivenlerini nasıl çıktınız?
Çıkarken başınızı en sevdiklerinize nasıl çarptınız?
Anlatır mısınız?
Hep kalbinizi kanattınız..
Kabuk tuttu...
ve yaranızı kaşıdılar
Kaşıdıkça yaralar, kanattınız.
Hayat damarıymış ya kan, durmadı
Çırpındınız.
Çırpındıkça, panikledikçe daha da çok kanattınız.

Hiç kokunu duyamadım
Duyduklarımda koklayamadım
İçime çekemedim doyamadım
Biter diye hayat korkuyorum

Anlatmadım en sıkıntıları anları
Sen olmadan yaşadıklarımı
İçime sığmayan odaları
Biter diye hayat korkuyorum

Bu sözleri kalbimin en köşesinden yazıyorum
Orada kimler yok ki,
En güzel şairler, yazarlar, sanatkarlar...
Kim dokunduysa yaralara o kanattı
Bir kere daha kabuk bağlattı.
Sonra iyileştirdim.
ve iyileştim.
Sonra hiç kanamayan yerlerim kanamaya başladı
Ağrımıyor sandığım yerler ağrıdı, acıdı
Durmak bilmedi sancılarım
Bunlara sebep bendim
Kendimle başa çıkamadım

Meğer yara sebebi benmişim
Boşa hayatta kürek çekmişim
Hep kendi kendime yenilmişim
Sancıları neden özümsemişim

Neden diye sorarım bazen?
Cevap veremiyorum.

Uğur Türkeköle
17.11.2025
09.31