Mevsimler birbirini kovalar
Baharı, yazı, kışı
Hepsinde de ayrı bir mana...
Kimi sonu simgeler kimi de uyanışı
Geçip giden bir hayatın,
Ölümün ve yeniden doğuşun
Doğaya yansıması gibi...

Sonbaharda dökülür yapraklar
Dalmaya başlar tabiat, yavaş yavaş uykuya
Sararmış yapraklar temizlenir yağmurlarla
Sonrası, bir kış günü yağan kar
Bir kefen misali örter üstünü
Pirüpak, Rabbine varmak için yapraklar
Tekrar dirilmeyi bekler sabırla

Bir ilkbahar gününde
Uyanış başlar yeniden
Değişmiştir yine mevsimler
O kefen gibi örten kar, gelinliğe dönüşür
Zira vuslat da düğündür der erenler
Böylece âlem bir kez daha şehadet eder
Öldüren ve dirilten Rabbinin varlığına ve birliğine…