Bu gece sensizliğin acısı bir acayip çöktü benim yüreğime,
Yine pınar oldun çağladın, aktın serin serin benim düşlerime...

Ansızın bu gece senin yokluğunun sızısı düştü yine benim içime,
Geceler sensizliği saplıyor yine, sensizliğin yaralısı şu garib yüreğime...

Yoksun sen yanımda, yüreğimi aşkla yakan sevdam nerdesin?
Nerde hani, alevlerden arta kalan kömüre benzeyen o kara gözlerin?...

Yalanmıydı, gönlümü okşayan senin o tatlı sözlerin,
Unuttunmu yoksa ’seni bir ömür severim’ diyen, sen değilmiydin...

Sensizlikten yine yüreğim yanıyor güzelim nerdesin?
Seni düşürüyor aklıma her an, insafı hiç yok bu gecelerin...

Senin ellerin yok avuçlarımda, gözlerin de uzaklarımda sevgilim!
Sensizim bu ’İstanbul’ sokaklarında, ’Azrail’ yoldaşım oldu benim...

’Beni en iyi sen anlarsın sevgilim’ derdim ya, her zaman sana,
Ölürüm ben sensiz derdim ya, senin yokluğun da, yalnız kaldığım da...

Yaşıyor gibiysem de şimdi; bilirsin sen beni, anlarsın ya!
Yaşamıyorum ben; bedenim henüz girmemiş olsa da kara toprağa...

Binlerce defa ölüyorum her gün senin yokluğunda vefasız yarim,
Sakın sen benim yaşadığımı sanma, beni böyle yaşıyor sayma sakın sevgilim...




16 / 11 / 2008 - Pazar