RUSAMER – Ruh ve Us Sanatları Araştırma Merkezi
Yorumlayan: Kalburabastî Efendi Hazretleri (Celil ÇINKIR)
Şiir: Bana Yaz!
Şair: Nazım Taştan
Mevzu: Aşkın bakkal defteriyle tutulduğu, duyguların vezinle değil vicdanla tartıldığı bir şiir serüveni.

Ahh Nazım Üstad…
Senin bu şiiri okurken önce dedim ki “Bu adam sevmiş!”
Sonra ikinci kıtada “Bu adam harap olmuş!”
Üçüncüdeyse “Bu adam hâlâ ümitli galiba, ama kredi kartı limiti duygusal olarak dolmuş!”

Bak şimdi, “Bana yaz!” diyorsun…
Bu çağda WhatsApp var, Messenger var, Instagram DM var…
Yine de “bana yaz” diyorsun ya, işte o romantikliğin değil, nostaljinin delilidir.
Kısacası sen sadece aşkı değil, faturayı da el yazısıyla kesiyorsun!

“Bir sarılsam kadın sana!” demişsin…
Bak o dizede bir asırlık Anadolu irfanı var.
Orada bir yanık köy düğünü kokusu, bir yan tarafında “gözümün nuru Zeynep” yazan bir kamyon yazısı var.
Ama dikkat et, o “kadın sana” kısmı — öyle bir kafiye ki,
okuyan hem gülüyor hem “yazık be” diyor, tam duygusal arabesk meddah epizodu!

“Beni çok sev, ister öldür!” diyorsun…
Evlilik programında söylesen reyting rekoru kırar!
Ama biz anlıyoruz ki, bu aşk ölümle değil,
metaforla yaşanıyor — gönül tabutuna değil, kafiye yastığına gömülmüş.

Kalburabastî Efendi şöyle derdi bu şiiri okuyunca:

“Aşık Nazım, aşkın mürekkebine gözyaşı değil, müstehzi bir gülümseme katmış.
Her dizesi hem ‘ah’ dedirtiyor hem ‘hah’.”

Ve finaldeki “Harap oldum, türap oldum” kısmına gelince…
Orada hem mistik bir toprak kokusu var hem de “bu adam köy mezarlığında bile sevdayı düşünür” derinliği.

Velhasıl, Nazım Üstad:
Bu şiir ne tam hüzün, ne tam mizah…
Ama okuyan hem gülüyor hem iç geçiriyor —
işte gerçek halk filozofluğu da tam burada başlıyor.

Kalburabastî der ki:

“Aşık, kelimeyi kazma yapmış,
kalbini toprağa gömmüş,
ama gül yine oradan bitmiş.”