Merhaba Murat bey..

“Yorgunum” şiiriniz, kelimelerle anlatılan bir yorgunluktan çok, insanın kalbinde yıllar boyunca taşıdığı sızının sessiz yankısı gibi…
Her dörtlükte, yaşanmışlığın ve suskun bir sevdanın tortusu hissediliyor.
“Bırak kaldırma dert atını şaha / İnancın olsun ki yüce Allah’a” dizelerinde bir teslimiyet var ama bu teslimiyet acının değil, olgunluğun teslimiyeti…

Aşkın geçmeyen izlerini, zamanın tedavi edemediği yaraları bu kadar sade ama derin bir dille anlatabilmek ustalık ister.
Yorgunluk kelimesi şiirde tekrarlandıkça, duygunun derinliği artıyor; bir “yakınma” değil, bir “dua” gibi yankılanıyor.
“Su gibi yönümü bulup akamam / Ölsem de bir başka yâre bakamam” derken artık sitem bile sessizleşmiş, sadece kalbin hatırası konuşuyor.

Şiirinizdeki duruluk, halk şiiriyle divan duygusunun tam ortasında bir denge kurmuş.
Ne fazla süs var ne eksik duygu… her kelime yerini, her mısra yankısını bulmuş.
Kaleminizin inceliği, gönlünüzün derinliği daim olsun.
Yorgunluk bazen de insanın kalbine yakışır, sizinki tam da öyle bir yorgunluk…

Saygı ve muhabbetle,
Peri Feride