Yine gece indi sessiz şehre,
Kalbim ağır, yorgun, deli bir yere.
Aynaya baktım, kim bu bende?
Bir yanım gider, bir yanım bekler hâlâ sende.


Neden bu acı, neden bu keder,
Yaşam yine söylüyor: her şeye değer.
Kırıldım, döküldüm, ama dimdik durur kalem,
Çünkü yazmak da sevmek gibi, ölümle kardeş.

Bir umut kırıntısı kalmış içimde,
Belki sabah olur, gülümserim gizlice.
Rüzgâr esse, savurur derdimi göklere,
Ve bir ses der içimden: “Dayan, bitmedi daha!”


Neden bu acı, neden bu keder,
Yaşam yine söylüyor: her şeye değer.
Gözyaşım deniz olur, kalbim bir gemi,
Yine de yüzerim, batmam sevgimi.


Belki Tanrı bana, sabrı öğretir,
Belki aşk bir yara değil, diriltir.
Her sancı bir doğum, her ölüm bir ses,
Yaşam acıtsa da, yine de kutsal nefes…


Neden bu acı, neden bu keder,
Yaşam her şeye, evet…
Her şeye değer…