Suretler geçer aynadan sessizce
Can bir sırça, titrer Hak’kın nefesiyle
Gördüm dediğin, gözün perdesidir
Hakikat; görünmezi gizler avucunda...



Sus! dedi sükût, söze sığmaz o aşk
Hiçlik denizinde ben bir damlayım
Yok ol ki var olasın, toz ol ki gül olasın
Aşk’ın kapısı ,senden geçer ancak...



Bulmak mı istersin hakikati ?
Kaybettiğin yerde bul o zaman kendini
Gül bahçesinde dikenim diye ağlama
Her gül aşk ile saplar kendine dikeni...



Dön döne döne, yok ol ki var ol!
Hiçlik harmanında bir tanesin
Aşk dediğin Hak’tan akan nehirdir
Sen damlasın o ise derya
Bırak kendini ona ak !



Sonsuz an ’da eridikçe ben
Hiçlik Hû oldu, aşk aşikâr!
Buldum dediğim kaybettiğimdi,
Aldığım her nefesin içinde....



Bir noktayım, silinmek için durdum
Satırlar uçtu kelimeleri buldum
“Ben” dedim, hiç ’in kuyusuna düştüm
Yok dediğim kağıt üstünde vardı...



Ey aşk!
Sen ki iç yarasının sırrısın,
Dert dediğin, Hakk’a açılan kapıdır
Güle can veren
Dikene can vermez mi sanırsın...





Çağdaş DURMAZ