Bu gün dut ağacı gördüm,
Yaprakları hep sararmış,
Halin hatırını sordum,
Meğer kalbi yara imiş.

Yaprakları savruluyor,
Yüreciği kavruluyor,
Dallar geri doğruluyor,
Meğer kalbi yara imiş.

Neden sarardı yaprağı,
Meğer özlemiş toprağı,
Gönlünde sevda yumağı,
Meğer gönlü yara imiş.

İlk baharda nazlı nazlı,
Açıp geldi ki avazlı,
Gösterirdi de tevazu,
Meğer gönlü yara imiş,

Kalmak istemedi kışa,
Kim acır ki gözde yaşa,
Çalınmadan taştan taşa,
Meğer gönlü yara imiş.

Bana baktı el salladı,
Sen nasılsın ahbap dedi?,
Yıllardır böyle adedi,
Meğer gönlü yara imiş.

İnat etmedi rüzgara,
Belli yüreğinde yara,
Çekildi durdu kenara,
Meğer gönlü yara imiş.

Soyundu silkindi koştu,
Bilirdi ki dünya boştu,
Yaşadım sandığı düştü,
Meğer gönlü yara imiş,

Kimde ne var kim bilecek,
Şüphesiz herkes ölecek
Oğuzum bahar gelecek,
Meğer gönlü yara imiş.

06/11/2008
Oğuzsoylum