Ne güzel dökmüşsünüz kelimelerinizi,
Yapraklar gibi savrulmuş dizeleriniz,
Bir rüzgârın omzunda,
Bir sonbaharın kalbinde…
Ben okurken, her hecesine yapıştı parmak uçlarım,
Sanki renk değiştiriyordu tırnaklarımda mevsim.

O “boz”un, o “kahverenginin” içine gizlenmiş umut,
Ne kadar da ince bir sızıyla süzülmüş mısralarınıza.
Yapraklar gibi demişsiniz ya,
Sahi, insan da biraz yaprak değil mi zaten?
Bir dalın ucundan hayata tutunan,
Bir rüzgârın kaprisine teslim olan,
Ama düşse de, toprağa can veren…

Her dizede bir doğa kokusu var,
Her kelimede bir kadının sabrı,
Bir annenin şefkati,
Bir sevgilinin gülüşünden arta kalan gölge…

Üstadım, dizelerinizde keder bile zarif,
Bir vedanın bile içi çiçek kokuyor.
Toprakla gökyüzü arasında,
Bir ince duygu köprüsü kurmuşsunuz.
Ben o köprüden geçerken,
Bir dalın ucunda bana da yer kalmış gibi hissettim.

Yüreğinize sağlık,
Kaleminizin rüzgârı hiç dinmesin…
Ve biliniz,
Her sonbahar yaprak düşürür belki,
Ama sizinki, kelime kelime
Gönüllere kök salmış bir ağaç gibi.