Ne güzel dökülmüş kelimeler ustanın kaleminden…
Her satırda, sanki bir çay buharı yükseliyor da, o buharın içinde insan kendi gençliğini, dostlarını, eski gülüşlerini görüyor. Ne samimi, ne içten bir anlatım bu… Ruhun daraldığı o anları bu kadar sade ama bir o kadar derin anlatabilmek, işte o gerçek ustalık!

Cümleler ne süslü ne yapay — ama her biri kalpten çıkmış birer aforizma gibi.
“Kırılasıya gülmek” diyorsun ya usta, tam da orada insanın içi burkuluyor. Çünkü hepimiz biliyoruz, o kahkahanın içinde bile biraz hüzün var.
Orhan Veli’nin “Anlatamıyorum”undaki o iç sıkıntısını, o ince mizahı, o kent yalnızlığını hissettiriyor dizelerin.
Bir yanda “çılgınlar gibi nara atmak” isteği, diğer yanda “bir dostla çay içip muhabbet etmek” arzusu…
İkisi de aslında aynı yerden doğuyor: İnsanın kendiyle barışma isteğinden.

Dilin öyle doğal, öyle bizden ki — sanki yan masada oturmuşsun, elinde çay bardağı, “bak şimdi aklıma ne geldi” der gibi anlatıyorsun.
Her kelime samimiyetle dokunuyor insana.
Ve o son satır var ya…

“Bakarsın oluverir, güzel de olur hani… Değil mi…”
İşte orada, bütün umutların en sade hâliyle selam veriyorsun okura.
Ne büyük lüks aslında, olur belki diyebilmek.

Kutlarım üstadım, bu yazı yalnız bir iç döküş değil, aynı zamanda bir iç davet.
Kelimelerinle, yorgun ruhlara biraz nefes, gülüşlere biraz cesaret vermişsin.
Devam et yazmaya… Çünkü bazen bir satır, bir dost sohbetinden daha çok iyi gelir insana. 🌿☕✨