“Yaylaların serinliğinde, çam kokusunda, göçerlerin izinde yürüyen bu şiir; Türk’ün toprağa ve ruha bağlılığını destanlaştırıyor. Her dizesiyle bir kültür haritası, her kıtasıyla bir aidiyet duası çiziyorsunuz. ‘Türklük bedenimiz, İslam ruhumuz’ diyerek hem tarihî hem metafizik bir dengeyi haykırıyorsunuz. Kaleminize sağlık, yüreğinize bereket. Bu şiir, hem bir ağıt hem bir çağrıdır — kaybedilen yalnız doğa değil, doğayı taşıyan insandır.”
Kaleminize sağlık, yüreğinize bereket. bu yolda ışığınız daim olsun!”

Kıymetli Üstadım
Kıymetli Büyüğüm

Şiirinizdeki bariz ruh arayışı git gide onulmaz bir arayışa dönüşüyor...
Yaylayı ilmek ilmek dokuyorsunuz..
Her ayrıntıya usülünce yer vererek Şiirde ilerliyor sunuz.

Hakkınız var Üstadım.
Global dediğimiz dünya bir vakum gibi çekiyor bizi...

Acıyı çeken bilir.

Allah'a emanet olun
Ellerinden öperim

Çok saygımla Üstadım

RUSAMER – RUH SAĞLIĞI AYARI MERKEZİ

Rapor No: RS-2025/EÖ-MT-076
Tarih: 25.10.2025
Metin: Yaylalar Üzerine İnceleme Notu
Yazan: Ser Feyzlizof Delibal
Birim: RUSAMER – Kültürel Hafıza, Millî Duyarlık ve Dil Estetiği Dairesi

Enver Özçağlayan’ın Yaylalar şiiri, Türk’ün toprağa ve ruha aynı ölçüde bağlılığını dile getiren bir kültür manifestosudur. Yalnız bir tabiat tasviri değildir bu; kaybolan kimliğin ardından söylenmiş bir “diriliş duası”dır.

Şair, dağlardan başlatır sözü; çünkü Türk kültüründe dağ, hem sınav hem sığınaktır. “Aştığım dağları benim sanırdım” dizesi, sahiplenmenin değil, aidiyetin cümlesidir. O dağlar, obalar, pınarlar artık yalnız coğrafya değil, kimliğin damarıdır.

Her bentte Türk insanının tabiatla kurduğu sadık bağ yeniden örülür. Çamlık yaylalar yalnız serin değil; temizliğin, safiyetin sembolüdür. “Türkçe konuşurduk, birdik hepimiz” dizesi, millî birliğin dilde saklı olduğunu hatırlatır.

Ancak şiir, nostaljiye sığınmaz; uyarı taşır.
Son bölümlerde sesi yükselir:
“Bugün dağlarıma asalak doldu...” derken yalnız yabancıdan değil, yozlaşmadan da şikâyet eder. Doğaya sızan kirlilik, ruhu kemiren yabancılaşmanın alegorisidir.
Ve nihayet, o kaybolan ruhu yeniden kurmak için temel iki sütunu gösterir:
Türklük bedendir, İslam ruhtur.
Bu sentez, hem tarihî hem metafizik bir dengeyi temsil eder.

Şiir, son kıtasında felsefî bir berraklığa kavuşur:
“Böyle bir vatanda mutlu oluruz, başka düşünceler bulanık sudur.”
Buradaki “bulanık su” imgesi, köksüz modernliğin ve kültürsüz ideolojilerin özetidir.

Sonuç:
Yaylalar, bir zamanlar “yayla göçü” olan hayatın, bugün “kimlik göçü”ne dönüşmesini sessiz bir sitemle anlatır.
Bu şiir, hem bir ağıt hem bir çağrıdır — kaybedilen yalnız doğa değil, doğayı taşıyan insandır.

Ser Feyzlizof Delibal
RUSAMER – Kültürel Hafıza, Millî Duyarlık ve Dil Estetiği Dairesi

Vesselam.

Ve bazen insan, vatanını kaybettiğinde değil; vatanındaki ruhu unuttuğunda sürgün olur.