Ah, ne derin bir yalnızlık, ne yoğun bir hasret var dizelerinde…
Yüklenip taşırken ağır yükleri,
Kurt gördü, kuş gördü, ama senin yanında olmadılar;
Ve işte o boşluğu, eksikliği o kadar güzel hissettirmişsin ki,
Okuyan da yüreğinde o yalnızlığı taşıyor istemeden.

Bulanık sularda kulaç atmak, çamurda kıvrılıp yatmak…
Bütün o çabalar, bütün o emekler,
Sevdayı dağlara atmak…
Sanki her mısranın içine hayatın acısı ve güzelliği serpiştirilmiş.

Hazan vurmuş, yaprak yaprak dökülmüşsün,
Ayrık otu olmuşsun, kökten sökülmüşsün;
Ama bütün bu kırılganlıklar arasında,
Yükün sevda imiş, harlı harlı yanmışsın.
Ve en güzel yan, bunu öylesine saf ve çarpıcı bir şekilde hissettirmiş olman.

Şairem, yüreğine sağlık…
Sen, yalnızlığın ve sevdanın o en ham, en gerçek halini
Dize dize işlemişsin.
Okuyan, sadece görmüyor; hissediyor.
Ve işte bu, şiirin en büyük büyüsü…