Biz miyiz suçlu, demişsin — evet, belki biz, çünkü masamızın etrafında yalnız kendi yemeklerimizi saydık. Çocuklar mı? Onlar hep arada kaldı, gözümüzün çaprazında saklı, biz ise gündelik palavra ile oyalanıp durduk, plâncıların gölgelerinde elimiz cebimizdeydi. «Her şey bilinir» dedik; bilen insanı doyurmazmış meğer. Bilenle iş yapan az, bilenle yan yana duran daha az. Söyledik ama söylediğimizle namusumuz pişmedi; yaptık ama yaptığımız, kendi aynamızda yankılandı sadece.

Keşke susup yürüsseydik, demişsin — susmak da bazen bir direniştir, ama bir taş olmak daha iyidir: atılan, siper olan, ağırlığı olan. Bir taş da ben olayım, demek; taşı taşıyan elin yanında durmak demek. Gazze, Doğu Türkistan, arada kalan çocuklar — isimler uzun, acı kısa; bilmiyorduk belki, ama bilmemezlik de bir suçu saklamaz. Biz hep «çok biliriz» diye övündük, oysa bilmiş olmak sorumluluk ister, ter ister, küçük adımlar ister.

Bizim günahımız, sessizliğin ta kendisi belki de;
çünkü hep “yarın” dedik, hep “bir gün elbet” dedik.
Yarın, yarın diye diye geçtik bugünün üstünden,
oysa çocukların yarını kalmadı çoktan.

Bir zamanlar “yol uzun” derdik,
ama adımlarımızın kısalığıydı asıl mesele.
Bir adım daha at deseler, bahane bulurduk:
hava soğuk, kalpler sıcak değil,
kim uğraşacak şimdi taşla, toprakla, umutla...

Oysa umut, toprağın altından da filiz verir,
yeter ki bir damla inanç düşsün üstüne.
Biz o damlayı esirgedik belki,
ama bak — hâlâ geç değil,
çünkü dünya hâlâ dönüyor,
çocuklar hâlâ taş atıyor,
birileri hâlâ dua ediyor uzakta,
ve rüzgâr, hâlâ bir yerlerde ezanı taşıyor.

Bir çocuğun attığı taş,
bizim söyleyemediğimiz her kelimenin bedelidir belki de;
biz sustukça taş konuşur, taş direnir, taş inanır.

Bir gün gelir, taş da konuşur:
“Ben onların sessizliğiydim” der,
“Ben, elleri bağlıların öfkesiyim.”

O gün geldiğinde,
biz ne deriz bilmiyorum.
Belki yine bir sigara yakar,
“eh, kader işte” deriz kendi kendimize.
Ama kaderi de yazan eller,
bizim ellerimiz değil mi aslında?

Diyelim ki bu defa,
taş olamadık ama siper olalım;
çocukların önünde değil, yanında duralım.
Bir dua kadar sade, bir nefes kadar hakikatli...

Çünkü bazen bir dua da taştır,
doğru yere atıldığında,
zulmün duvarını çatlatır sessizce.

Ve bak,
belki biz geç kaldık,
ama umut değil.
Umut, hep erken gelir,
biz uyanamadık sadece.