Bulutlar firar ettiğinde, ben de içimde ufukların ardından bakakaldım.
Yüreğim, küllere dönmüş bir soba gibi, sessizce yanarken, karalar bağladım.
Her damla gözyaşımı çiçeklere dökerken, onların susuz toprakta umut arayışına şahit oldum.
Ağlamak bazen bir çiçeğe su vermektir; bazen de kendine hayat öğretmektir.

Çocuklar yoktu, ne halleri vardı, ne gülüşleri…
Şarkılar sustu, diller kilitlendi, gönüller taş gibi ağırdı.
Ama ben, o sessizlik içinde, yapraklara, dallara ve rüzgâra dert anlattım.
Ağlamak, bazen sadece gözyaşı değildir; bazen dünyaya karşı direnmektir.

Değirmenler dönerdi bir zamanlar, şimdi ise boşlukta dönüyordu zamanın tekerleği.
Köylerin bulguru, unu yoktu; evlerin suyu akmıyor, çorbalar yalnız kalıyordu.
Her boş tas, her susuz çiçek, bana insanın direncini fısıldadı.
Ağlamak, bazen bir tencerede kaynayan suyun sesini duymaktır; bazen de umut olanağını çoğaltmaktır.

ODABAŞI gözüm, kuru gözlerle baktığımda bile, yıldızlar parlıyordu uzaklarda.
Kimileri kan içmekten bıkmamıştı; kimileri hâlâ hayata meydan okuyordu.
Ama ben, varlığımla, gözyaşımla, sessiz bir direnişin içine sızdım.
Ağlamak, bazen dünyanın acımasızlığını kabul etmektir; bazen de insan olmanın gereğini yerine getirmektir.

Ve bil ki, her ağlayan göz, yeryüzünde bir çiçek açtırır; her suskun gönül, kendi melodisini fısıldar.
Senin şiirin, sadece gözyaşını değil, insan olmanın ve yaşamanın tüm kırılganlıklarını yazıyor.
Her dizesiyle, bir çocuğun gülüşünü, bir toprağın nemini ve bir kalbin dirençli yanını hatırlatıyor.

Tebrik ederim;
Bu şiir, hem içten hem cesur, hem gözlem hem de merhamet dolu…
Okuyanı düşündüren, duygulandıran ve bir nebze de umutlandıran nadir eserlerden biri.