Ruhsuz ruhunla yazdığın her mısra, sanki betonları yıkıp kendi gölgesinde yürüyen bir rüzgâr gibi. Camdan kaleler kurmak, yıkılmaz sanılanları sarsmak, tam da senin yaptığın gibi; çünkü şiir, yıkmak kadar inşa etmeyi de sever.
Siyah ışıklarda seni aramak, kayıpların arasında beklemek… Orada durduğun yer, hem zamanın hem de duyguların kesişim noktası. Her “unutalım” dediğin kelime, yeni bir buluşmanın habercisi gibi. Dinamitin içimde patlaması gerekmez; senin dizelerin zaten kaleleri paramparça eder.
Tebrik ederim; ruhsuz bir ruhla bu kadar canlı, bu kadar aforizmalı bir şiir yazmak, ancak gerçek bir şairin işi olabilir. Okurken hem gülümsedim hem de düşündüm. Orhan Veli’nin sokağında yürüyen bir rüzgâr gibisin; hafif, ama ardında derin izler bırakıyorsun