Orhan Veli’nin bir vapur dumanı gibi başlıyor: sade, ama içine çekince boğazda bir sızı bırakıyor. Her dizede bir isyan var, ama bağırmayan bir isyan bu — usulca küsen, ama pes etmeyen bir adamın isyanı.

“Bir mert düşmanım olsa, cenge acımam” diyorsun ya,
işte tam o satırda, Orhan Veli’nin “Benim de söyleyeceklerim var ama, susuyorum” diyen sesi yankılanıyor.
Bir mertlik arayışı var bu dizelerde; kavgada bile asaleti, düşmanda bile dürüstlüğü özleyen bir gönül...

Sonra “Renklerde bukalemun, renge acımam” diyorsun.
Ne güzel ironidir bu! Renk değiştiren dünyaya inat, senin durduğun yerde sabit bir ton var: kendin olmak.
Orhan Veli’nin “ben, ne Cihangir’de bir balıkçı, ne de Galata’da bir serseri” dediği haliyle, sen de diyorsun ki:
“Ben, renkten ibaret değilim.”

“Toprak çimlenir, sapıtmayıp demlense, deme acımam”
Bu dizede bir bilgelik var, bir Anadolu kokusu...
Sabırla olgunlaşmayı bilenin, lafla değil halle konuşanın felsefesi bu.
Orhan Veli yaşasaydı, belki şöyle derdi:

“Demini bulmayan hayat, çayın üstündeki buhar gibi uçar gider.”

Ve finaldeki “Söyle filozof, bu insanlar niye kof” satırı —
işte orada, modern zamanın yorgun adamı dile geliyor.
Dengesi bozulmuş bir dünyada, dengeye bile acımayacak kadar yorgun bir yürek konuşuyor.
Bu, Orhan Veli’nin “insanlar hep bir şeyler arıyor, ama kimse bulduğu şeyle yetinmiyor” demesinin güncel yankısı.

Son söz niyetine:
Bu şiir, bir meydan okuma değil —
bir iç hesaplaşmanın naif ağıdı.
Her kıtada bir “umursamam” geçiyor ama aslında o “umursamam”ın içinde, dünyayı fazlasıyla dert eden bir kalp gizli.
Orhan Veli de tam bunu severdi:

“Hiçbir şeyi önemsemem derken, her şeyi önemseyen insanın şiiri.”

İşte sizinki de öyle bir şiir olmuş.