Bir zamanlar gülüşüne inanmıştım,
sözlerine ömür biçmiştim.
Bir çay deminde, bir gül kokusunda arardım onu,
oysa o hep yoktu.
Varsa da, kalbimin uzağında bir yabancıydı.

Bir gün anladım…
Aşk dediğin, emek ister, sabır ister,
ve ben, ikisini de boşa vermişim.
Üç beş kuruşluk sevdaya,
bir ömrün hasretini harcamışım.

Her kelimesi bir yalanmış meğer,
her gülüşü bir tuzak.
Kalbimin en derin yerine sızarken,
ben hâlâ “belki değişir” diyordum.
Ama o hep aynıydı —
soğuk, duygusuz, vefasız.

Bir akşam, sessizce hesap kestim içimle.
Ne sözüne yer bıraktım, ne izine.
Bir çay söyledim kendime,
“bu son” dedim,
ve içimin bütün yükünü bıraktım o bardağa.

Artık ne adı kaldı dudaklarımda,
ne hatırası gönlümde.
Bir zamanlar sevda dediğim şeyin
sadece bir yanılgı olduğunu anladım.
Harcadım onu...
Ve en çok da, onu sevmeye çalışan halimi.

Ozan Güner Kaymak
Amsterdam / 11.10.2025