Bir zamanlar yüreğimin tahtındaydın,
sözün kanun, bakışın hüküm gibiydi.
Bir tebessümün yeterdi
bir ömrü güzelleştirmeye.
Şimdi ne oldu da sustu o sesin?
Niye bu kadar uzak, niye bu kadar yabancı oldun?

Bir gün gökyüzü kadar berraktın,
ertesi gün bulut gibi karardın.
Ne değişti?
Ben aynı bendim,
aşkla bakan, sevdaya inanan bendim.
Sen mi yoruldun,
yoksa sevgi mi sende soldu?

Gözlerimdeki ışıktan mı korktun,
yoksa kendine mi yenildin?
Yalanla ördüğün duvarların arkasında
kime saklandın sevgilim?
Ben hâlâ oradaydım,
söz verdiğin o günün içinde,
bir tek sen eksiktin.

Dünya malı dedin,
oysa ben gönlümü koymuştum önüne.
Bir kalbin, bir sıcaklığın yeterdi bana.
Ama sen gittin…
Ardında bir enkaz,
bir suskun adam,
bir yanık türkü bıraktın.

Şimdi ne zaman gökyüzüne baksam
bir “neden” yankılanıyor içimde:
Neden dokundun kalbime eğer gideceksen?
Neden sevdin eğer unutacaksan?
Ve neden ben hâlâ seni affedemiyorsam?

Ozan Güner Kaymak
Amsterdam 05.10.2025