Eylül’den Ekim’e....

Sevgili…
Sen,
Ömrümün en diri canlı gülüyken
Gidişinle kurudu baharım,
“Eylül ağlıyor” dedim, duymadın.
Şimdi ekim kapımda,
Solgun dallarımla fırtınaya hazırlanıyorum.

Sevgili…
Unuttun mu kalbimi kanatan sözlerini?
Gittin…
Ve ben bu yıkıntıyı hangi masala sığdırayım?
Eylül, ellerimi gözyaşlarıma bularken
Ekim, gözlerimi siyah gecelere gömüyor.
Rüyalar bile sustu artık,
Çocukluğumun sesi bile titrek,
Adını anmaya bile korkuyorum

Sevgili…
Nasıl özledim nefesinde ıslanan o sabahları,
Senin Gözlerin yağmurdu, ben ise çöl gibiydim,
Şimdi isyan birikiyor damarlarımda,
Eylül’den Ekim’e devriliyor sessiz çığlıklar.
Yıkılmış surlarıma dikilmiş bir bayrak gibi
Ayrılığın gölgesi büyüyor üstümde.

Sevgili…
Biliyormusun ?
Eylül seni benden çaldı,alıp gitti
Ekim aşkımızı paramparça etti.
Her kırağı, her gece
Solan hayallerime bir mezar kazdı...


S.K.