Babalar ölümü dengede tutar demişti çok sevdiğim bir adam ( H. B)

Şiir anne ve babadan söz ediyorsa zaten sanatın ve dahi edebiyatın ötelerinde bir yerdesiniz artık. Kaldı ki bu ebeveynin ölümüne dair bir şiirse o zaman sanatı ve edebiyatı en yakın çöplüğe atıp ağıtı ve acıyı paylaşmanın yollarını aramalsınız..

Babasının ellerinden söz eden şairin babamın ellerini ne çok sevdiğimi anımsatması ve dolayısıyle hayatın ellerine ulaştığımızı yeniden hatırlatması hem hüzüne hem de ne nednli büyüdüğümüze bir kapı açmaktadır.

" ve anladım ki hayatın elleri
babamın ellerinden daha kocamandır "
diyen bir şiiri doğrular nitelikte akan dizeler biraz boyun büküklüğü biraz isyanı da beraberinde sürüklemiş. Babayla ve babasız hayata karşı duruşların sergilendiği ve acının her dilde aynı şeyi ifade ettiğini de bize göstermeye çalışan şair hüznünden dolayı yaşadığı yutkunmaları yeterince şiirleştiremediğinin farkında ama şair biliyor ki söz konusu babaların ölümüyse ' dil fahişedir ve ne dense kifayetsiz kalır insan'

Uyy hawar yaboo!!!
Şimdi Amed'in surlarına yaslasam suratımı..