Yar…
Hayat
Her nedense
Anlaşılır olmayı
Dileyince aniden
Kendini koy verdi,
Halin ikliminde ve sessizliğinde

Zihnimde
Yaşadıklarım
Sıralandı yakinen
Fevkalade acı olan nahoş
Hissin hicran rengi misali

Her
Yaşadığım geçmiş
Gözlerimin önünden
Bir şerit misali geçiyordu
Aniden ve selam vermeden

Yıllarca
Aradığım ve özlemiyle
Kavrulduğum sevda artık
Bir kenara çekilmişti nedense

Şayet
Hiç anlamadığımı
Söylersem, sadece
Melalimi avutacağımı
Teslim etmeliyim usulünce

Bu
Manada hiçliğimin
Fakirliğine sığınırım
Muhakkak ki onun şefkatini
Anarım, lakin çok uzaktayım

Bir
Meltemin
Esintisinde
Yine bu halimde
Hasretim yeşerirdi kendi
Sessizliğinde ve o suhuletiyle
Masum
Gülmeleri
Ve bir tebessümü
Açılan penceresinin önünde
Nazarıma denk gelir isterken

Heyhat
Artık çok geç
Bir zamanların
Nezaket ikliminde nefes
Alanların fedakârlık için dirliğini

Yok
Sayanların
Sevdaları aşkları
Yok, artık mazide
Bir umudun hazzı kuşatan
Işığı kalmadı bırakma kendini Yâr

Kendi haline
Ve günahkârlığın
Kalan vebaline sakın
Acımasın halime kimse
Bizar kalmasın yaşattığı ahvalime

Nereden
Bilinirdi ki
Böyle bir divanelik
Yaşanmadan çileyi çekebilmek
Aşk umuduyla hazla serinlemek

Bir an
Bile olsa bu
Yozlaşan hicranı ilkimde
Sine-i can ile letafeti teneffüs
Etmek ve meşkiyle esinlenmek

Ne kadar
Zor şeymiş meğer
Anlaşılır olamamak
Hali anlatamamak meramı
Hali hissedecek cana sunamamak

İşte
Böyle bir hayatı
Yaşamak zorunda kalmak
Daha da evlası bedenin ilk
Hanesi olan teni sürekli unutmak

Bedeni
Aşk yolunda
Kullanmamak ruhi
İklimi haz ile yudumlamak
asliyetteki manaya kanmak

Sen
Yinede
Diliyorsan
Melalimi anlamıyorsan
Aşk sadece tenle yaşanır
Diyorsan sen kal kimi diliyorsan

Ve
Şaşarım nasıl
Bir mizan önceliyorsan
Hale iksir bahşeden sevdan
Diliyorum sarmaşık gibi sarsın

Halini
Kuşatarak
Cemali anlatsın
Ve seni ona yakınlaştırsın
Canın önemini ibretle
Haykırsın nazarın kadrini hatırlatsın

Mustafa Cilasun