ARA FORM

Sıradan birkaç söz, birkaç kelime
Bu şiir değildir, kıssa, hikâye
İnanın muradım yalnız vikaye
Aklım darmadağın, yüreğim lime
Vur gardaş, sen de vur; vur, şu kel/ime

Tepemizde güneş, ortalık zifir
Gündüzler karanlık, geceler meri
Edebin enkazı doldurmuş yeri
Çıldırmış sağduyu, kudurmuş fikir
tutuşsa kâinat, paklanmaz bu kir

Edebi, adabı elbette sayar
ayıp, göğüs ucu görünür ise
İncecik bir tülün adı elbise
Gururla kendini ortaya yayar
Bu hâle en muhkem nazarlar kayar

Sütyeni, gözlüğü kadar kapatmaz
Gözlerinden gayrı, her uzvu a ha
Gerisini anla, söylemem daha
Söylesem nafile, huyunu atmaz
Sözlerim bal olsa bir dirhem tatmaz

Namus mağlup oldu bu ihtilalden
Ne zevce zevc ister, ne zevc eş tanır
Hayvanlar ar eder, şeytan utanır
İnsanın düştüğü bu çirkef hâlden
Melekler kaçışır bu acı kalden

Duygusu, söylemi, eylemi ile
Ne insan ne hayvan, bu bir ara form
Vazife tehirde, boykottadır norm
Baştan başa oyun bütünü hile
İnsanlık el ele tutuşsa bile







TDKS:
Meri : Geçerli
Kal : Söz
Norm: Uyulması gereken kural, düzgü
Kıssa : Ders çıkarılması gereken anlatı, olay