Hayat yoğurdukça verdi zahmeti.
Soluk gülün bağda olmaz kıymeti.
Gayrı, Allah’ından iste rahmeti.
Hayat yordu beni, duruldum, aşkım.
Beni bana bırak, yoruldum, aşkım.

Duvardaki kırık saza tel oldum.
Hazan vurdu, koca dağda yel oldum.
Sevdiğime bile gayrı el oldum.
Hayat yordu beni, duruldum, aşkım.
Beni bana bırak, yoruldum, aşkım.

Yüreğim kanadı, didar oldu hep.
Karşıma çıkanlar serdar oldu hep.
Ustası, çırağı, mimar oldu hep.
Hayat yordu beni, duruldum, aşkım.
Beni bana bırak, yoruldum, aşkım.

Söz etmedim, kuzum, ağaya, beye.
Günahı, sevabı koydum heybeye.
Bak, geçirdim koca ömrü haybeye.
Hayat yordu beni, duruldum, aşkım.
Beni bana bırak, yoruldum, aşkım.

Ömrüm hüzünlendi, yıllara küstü.
Yaprağım döküldü, dallara küstü.
Kaderim, talihim, fallara küstü.
Hayat yordu beni, duruldum, aşkım.
Beni bana bırak, yoruldum, aşkım.

Kara bir duman ki çöktü zamana.
Dil döksem, dinsizler gelmez imana.
İnanmaz kâfir; el bassam Kur’ân’a.
Hayat yordu beni, duruldum, aşkım.
Beni bana bırak, yoruldum, aşkım.

Harun Yıldırım