Bencil İnsanlar

Anlatma, dinlemem… aldım payımı,
Kahve yok, kalmamış çayımda tadı.
Hiç hain çıkmadı benim soyumdan,
Gerçeği ne bilsin bencil insanlar?

Derdinde hep “ben”, yoktur başkası,
İyiliği satmış, çıkarla tası.
Kıymeti bilinmez dostun, yoldaşı,
Dostluğu ne bilsin bencil insanlar?

Bir gülüş beklerken verdiler dertten,
Sözleri zehirli, kalpleri kinleten.
Ne vefa, ne sabır… hepsi gösterişten,
Sevgiyi ne bilsin bencil insanlar?

Menfaat varsa yanaşır usulca,
Yoksa arkasını döner sorulsa.
Kırılmış kalbin mi, yanan canın mı?
Yarayı ne sarsın bencil insanlar?

El verir gibi yapar, el çeker geri,
Sana dua etmez, çalar “amin”i.
Kuru bir selam bile zor gelir geri,
Vicdanı ne duysun bencil insanlar?

Yük paylaşmak gerek, omuz omuza,
Onlar bakar sadece kendi yoluna.
Bir selam vermekten aciz kalınca,
Birliği ne bilsin bencil insanlar?

Ne dert dinler, ne hal sorar içten,
Gülüşleri sahte, kalbi gösterişten.
Kırar geçer, dönmez hiç geriden,
Üzülmeyi ne bilsin bencil insanlar?

Yine de vardır ki gönlüyle verir,
Bir tebessüm yeter, kalbi delinir.
Vefayla dost olan, sevgiyle gelir,
Onları tanısın bencil insanlar.

Hakkı kalabalık