1
Yorum
33
Beğeni
0,0
Puan
305
Okunma
Usulen açılan kör pencerenin dirayetinedir aşkın yüzü.
Kim duyabilir olmayan dilin sesini ve yakarışını
Tutup hıçkırıkların canını,
ruhun yarasına asmak vardı, vardı da
His makamında öldürdüm gün begün sararan
ve hiç solmayan direnç gülüşümü
Ahh avlunun son sayfasındaki kandil,
neye yarar..
Kestim uzayan yolların cılız saçlarını
Kimi avuçlarıma dolandı, kimi göğsüme saplandı
Çerçevesiz dünyanın zehri, içim odalarını dolanırken
solgun ve gri aynada uyutum acılarımı...
Hepsi bu.
~°~
~°~
Şiirin sahibi
Cevap Yaz