Gönül daralınca

Hayat tat vermiyorsa, kusur arama başkasında,
Bütün ipler senin elinde, gizli kalan aslında.
Bir aynaya bak yeter, yüzündeki tüm sırlar sensin,
Kimi zaman yol olursun, kimi zaman da engelsin.

Gönül daralınca sanma dünya hemen daralıyor,
İçin aydın olursa eğer, gökyüzü de parlıyor.
Herkes bir şey alır senden, iz bırakırsın geçerken,
Ama en çokta sen kalırsın, kendinle baş başayken.

Bir adım at kendine, gecikmiş bilede olsa sev,
Kendini sevemeyen kalp, başkasını nasıl sever?
Gölge gibi dolaşır senin, korkular ardısıra,
Karanlıkla dövüşme, ışığı getir içeriye.

Bir iyi niyet yetmiyor, yön vermezsen düşüncene,
Zihin daldığında kalp, yol bulamaz kendi kendine.
Kırıldığın her anda, tekrar yalnızca kendinle kal,
Çünkü en büyük bir güçtür, “Yine de ben” diyebilmek.

Gözyaşın aktığında, susma sen yüreğini dinle,
Bazen bir damla su, bile yıkayabilir her çile.
Kimse görmese bilede, sen kendini farket yeter,
Karanlıklar içinden birde, en güzel yıldız biter.

Sitemin boşluğunda, yankı olur Hep kendi sesin,
Kimseye küsmek değil, aslında kırgınsa nefesin.
İçini dökmek ister, bazen bir yeter bakış bile,
Ama susmayı da öğren, zamansız hiç dökme dile.

Hayatın oyunu bu işte , herkes kendi rolünde,
Sen perdeyi açmadan, düşersin iş başa düşünce.
Yorulursan otur biraz, dönüpte geriye bakma,
İleride bekleyen çok, geçmişi unutma ama.

Affetmek zayıflık değil, aslında bir cesarettir,
Kinle yaşamak koskoca yük, insanı tüketmektir.
Bazen bir gülümseme bile, barış olur içinden,
Asla unutma; huzur büyür, önce sen kendin iken.

Bir kahveyle başlar bazende, içsel bir barış hali,
Bir cümleylede çok yıkılır, yılların inşa hali.
Ne söylediğin kadar değil, nasıl hissettirdiğin,
Bazen sessizliklerde bile, olur en derin zemin.

Ve sonunda anlarsın ki; kimse tam anlamaz seni,
Sen bile bazen karışır, içine sakladığını.
Ama bazen yürümek gerek, durmadan düşsen bile,
Çünkü hayat seni bekler hep, sen kendine geldikçe.

Hakkı kalabalık