Gönlümü tarumar ettin
Duvarında taş kalmadı
Pek zamansız koyup gittin
Gözlerimde yaş kalmadı

Nâmertlere kul eyledin
Meyvesiz bir dal eyledin
Şu gönlümü yol eyledin
Dik duracak baş kalmadı

Öne eğildi başımız
Irmak oldu gözyaşımız
Çatıldı hilâl kaşımız
Soframızda aş kalmadı

Kimsesizim, bîçareyim
Yürekçiğimden yareyim
Can mülkünde avareyim
Yapacak bir iş kalmadı

Gönül kuşum uçup gitti
Kanlı yaşlar saçıp gitti
Derin yara açıp gitti
Âşiyanda kuş kalmadı

Dert gönlümü mesken tuttu
Hatırlayanlar unuttu
Zaman anıları yuttu
Yaslı gönül hoş kalmadı

Paramparça düşlerimiz
Sarpa sardı işlerimiz
Kayboldu gülüşlerimiz
Ağzımızda diş kalmadı

Gönül köşküm harap oldu
Her ne varsa türap oldu
Gördüklerim serap oldu
Göreceğim düş kalmadı

Yarın meçhul, dünler yitti
Akşam yakın, vakit bitti
Dostlar ötelere gitti
Dertleşecek eş kalmadı

Gelen giden yük eyledi
Az derdimi çok eyledi
Varlığımı yok eyledi
Omuzlarım boş kalmadı

Göremedim uzakları
Seçemedim tuzakları
Başıma sardım akları
Ağrımayan döş kalmadı

Kelepçeyi yüzük sandım
Hasretin korunda yandım
Her söylenene inandım
Saplanmayan şiş kalmadı

M. NİHAT MALKOÇ