Bir zamanlar sadece
Harflerini söyleyebildiğimiz bir duaydı...
Aşk denilen şey...
Ayrı yerlerde ama aynı zamanlarda yapılan bir dua...
Hiç bir duygusunu bilmeden istedik aşkı...
Bize yaşatacağı acıyı, mutluluğu bilmeden
Kör gözlerle istedik Yüce YARATICIdan...
Belkide adını bile koymadan istedik...
Sonra geldi...
Önce gözlere sonra kalplerimize doğdu, sokuldu...
’’BEN sevdiğimdir’’ gitti...
EN sevdiğimiz oldu...
Sevdik onu çok sevdik...
Sadece harflerini fısıldamıştık oysa...
Yaratıcıya A-Ş-K demiştik...
O’da harfleri bizim için birleştirdi...
Ve AŞK oldu...
Aşkımız kabul edilmiş en güzel duamız oldu...
Ne güzel seninle yaşamak aynı hazzı...
Ne güzel düşünüldüğünü düşündüğün anı onunla geçirmek...
Ne güzel ’’NU’’ bir tabloya bakarmışçasına
Gözlerini vücudunun bütün kıvrımlarında hissetmek...
Ne güzel şarkıları SENli söylemek...
Ne güzel şiirlere de SEN katmak...
Kıskançlığını utangaçlığını seninle örtmek...
En konuşmaya zorlandığın anlarda lal olmak...
Hissetmek yalnızca hissetmek seni...
Vücudunda, ruhunda, kalbinin taa içinde...
Hissetmek ve en doruğa ulaştığında...
BİR AŞK İÇİN ÖLMEK NE GÜZEL...