Hani çekip gitmek istersin ya bazen bulunduğin yerden, insan!
Oysa, bir türlü istesen de gidemezsin!
Çünkü, ayağına dolanır yalnızlığın ve çaresizliğin!.
Kelimeler tükenir, o, an hiç bir şey anlatamazsın!
Dilinin ucuna kadar gelir anlatacakların!
Ama nafile...
Birer birer dizilir boğazına yumruk gibi...
O an oturup ağlamak istersin, ağlayamazsın!
Garipliğin, acizliğin ve yalnızlığın sarar seni, kimselere
söylemezsin!
Kimseye derdini diyemezsin...
Kimseye anlatamazsın özlemini...
Kimseye söyleyemezsin!
Kendini ifade edemezsin onu sevdiğini...
Haykırıp ulu orta herşeyi dökemezsin!

Özlediğin sevdiğindır...
Gönlünü kaptırdığındır..
Işte en acısı
dönülmez yola girmiştir o an gönlün!
Acılar çekersin!
Göz yaşın birden içine akar zehir gibi..
Deler yüreğini
sahipsizliğin! Yavaş dolar Yavaş kalbinin penceresinden içeri...

Ne mutluluk vardır...
Ne huzur...
Nede seni dinleyen...
Nede seni anlayan bir dost vardır!
Vede dost bildiklerin!
Tutkulu özlem dolu aşk böyle bir şey işte...
bir başına,
Uzaklarda, duvar diplerinde...
İçin için ağlar gözlerin!
Çayır Çayır yanar kalbin...
Işte hiç bir yol
çıkmaz bir türlü sevdiğine...
Dinçer DAYI