Sabahın sessiz saatlerinde
Bir kumru öttü penceremde
Belki sendin, ruhun orada bekleyen de
Sonra bir yağmur başladı
Dağıldı yaşlı gözlerim bulut bulut
Anılarım tüm yaşantımı dolaştı durdu
Yalnızlığım yalnız sana tutsaktı
Aklıma gözlerin geldi; siyahtı, nemli bakışlı
Ağladım bir köşede oturup

Seni sonbahar yağmurlarında arıyorum
Tükenmiş umutlarıma sarıyorum gözlerini
Şarkıları en derininden kurşunluyorum
Arasam da yoksun !
Hani söz verdiğin mutlu yaşantımız
Her sevgi, sevgili bize gıpta edecekti
Dönmeyecektik; ne umutsuzluğa, ne acıya
Oysa gittin işte bir sonbaharda
Bense kaldım yine bildiğin gibi
Yıkılıp gurbetin ayazlı akşamlarına

Senden sonra
Bütün mavileri siyaha boyadı kalbim
Beni benden etti bu özlem yangınları
Avutamadım ne yaptımsa gönlümü
Acılar yıktı, yaktı, gurbetin buzdan sabahlarında
Şimdi akşamlar tünüyor içime
Kanadı kırık kuşlar gibi
Yaş yok kirpiklerimde
Kurşun damlıyor gözlerimden
Büyüyor isyankarlığım Berlin sokaklarında

Donuk heykellerin en görkemlisi benim şimdi
Gözlerim acıların durağında bekliyor
Öyle üşümüşüm ki yokluğunda
Sevdamı alıp ta gelirsen yanıma bir gün
Gözlerin pişmanlık dökecek
Vedasız gidişinin hesabını verecek
Belki mutluluğun, belki pişmanlığın
En yücesinden düşeceksin ayaklarıma

Gurbetçi mektuplarına döndüm sensizken
Öyle yorgun bekliyorum
İşte yine kulaklarımda
Gittiğin akşamın uğultusu
Bekleşiyor umut yüklü gemilerin limanda
Sevi çiçeklerini sunduğum
Dalgalar kabarıyor kalleşçe üzerime
Ve
Ben, yorgun bezgin bekliyorum

Bir şarkı mırıldanıyorum
Ay yakamoza durmuyor bu akşam
Yaş döküyor denizin gözlerine
Ateş böcekleri toplaşıyor başıma
Ben yine bütün ıstırabımla baş başa
Seni bekliyorum
Beni unutma !!!

Günay Koçak

5 / 8 / 2025