Sevgiden acılıklar tatlılaşır sevgiden bakırlar altın kesilir sevgiden bulanık sular arı duru hale gelir sevgiden dertler şifa bulur sevgiden padişahlar kul olur

Mevlâna

Lokmanın bir efendisi vardı
Sanki onun kölesi gibiydi
Lokmanın efendisi olsada
Yemeğe lokmansız oturmaz
Her yemeğe ilkin Lokman başlardı
Efendisi ise mutlu olur
Lokmandan sonra yemeğe başlardı
Bir gün efendiye bir kavun getirdiler
Efendisi ise lokmansız olmaz
Gidin onuda soframa çağırın
Baş köşeye onu oturtun dedi
Lokman on yedi lokma yedi
Son lokmayı efendisi isteyince
Efendisinin lezzeti kaçtı
Halbuki ne güzel yiyiyordu köle Lokman
Ona bakınca iştaha geliyordu insan
Efendisi sordu bu zehiri nasıl yedin
Böyle kahrı nasıl lütuf saydın
Lokman dediki sevgi zehri tatlı yapar
Sevgi sayesinde bakır altın olur
Ey sultanım sevdim demesin
İnsan sevgilisinin acısına katlanmadan
Sabır ile yersen o acı meyve tatlı olur
Sultanım sayenizde nimetlere kavuştum
Size saygımdan ki iki büklüm olmuşum
Vücudum nimetlerinizle meydana geldi
Elinizle sunduğunuz o kavun için
Bu kötüdür demeye utandım
Şekerler bağışlayan ki odur
Onun verdiklerine hiç acıdır denir mi