İçimde konuşan biri var gizlice,
Ne adı belli, ne kendi görünür.
Bir sır gibi sızar her gece içime,
Sessizliğime yıldızlar bürünür.

Der ki: “Vakit dar, yüreğini yokla,
Kaç dua soldu iç çekişinde?”
Ben susarım… Sesim kalır sokakta,
Bir çocuk gibi ağlar içimde.

“Bırak,” der, “kendi zindanından geç,”
“Her kayboluş aslında bir arayış.”
Ama ben, her sustuğumda daha güç
Duyarım o sesten gelen çağrıyı: “Yetiş!”

Kandil gibi yanar geçmişin izi,
Kül olmuş kelâmlar savrulur rüzgâra.
Ben aynaya eğilmiş kırık bir dizi,
İçimde Allah’a açılmış yara…

Sonsuzluk diyor o ses her seherde,
“Gel, geç kalma, vakit vuslat olur.”
Ben de düşerim dizlerimle yere,
Kalbim secdede, gönlümle yorulur.

İçimde konuşan biri var hâlâ,
Ne sustu, ne gitti, ne tam geldi.
Ben her gece göğe açtığım duada
Kendimi değil… O’nu bekledim belki.