İnsanın giderim öl, en son durak testanem,
Sevgi saygı temellik tohum, serin cihanlar,
Ay ışık mehtap titrek kal mum alev üstünüm,
Cansız ruh kapıma cam bırakın sizi dinler.

Dostlar toprağa cansız dönüşsüz öldüğüm an
Tutun tabut ucundan beni en derin itin
Tapulu özgürlük yok eşe dosta anlatın
Öldüm sana tanrım suç veren hesap versinler

Rabbim ben yağmurlu bir günde ölmek isterim
Ağlayan yağmurlarla göz yaş silmek isterim
Kara toprak gömüm yurt köyde kalmak isterim
Âşık yüreği köyün yağmurlarda yıkasınlar

Ecel başa gelince umut kurşun dizili
Göçtü beden uzağa gerçek alın yazılı
Dikin toprağa olsun fesleğen çiçek yolu
Yeşeren fideleri âşıklar koklasınlar

Can ölürse uzakta mevzu uçar içimden
Eğer ağlayan biri varsa başucumdan
Teneşir hane kurun köyümün yamacından
Götürün kuru yulaf dibine saklasınlar

Ahbabım dönmek yok bunun asla ucunda
Çam ağaç tohum verin kalsın avucumda
Fide ağaç olsun kuş yuva ötsün başucumda
Kumdan inşa barış köy toprağa harlasınlar

Cennet gibi kanattan kahkahalar yollayın
Köyümün yol kenara kabir dergâh beleyin
Ruh dışarı fırlayan köşk toprağı elleyin
Cansız iç ibadetlik yolgeçen el sallasınlar

Sevgi saygı barışı bırakmayın hiç yetim
Dost reçete sayılsın baht derman vasiyetim
Huzura aşk erisin sızlamasın ruh etim
Sessiz taş duvarıma dualar eklesinler

Ahbabım ölüm çarmık elde sona sızarım
Kumdan inşa edilsin yol kenarda mezarım
Boş zamanda öküz arabası sesyazarım
Hiç olmazsa araba toz toprağı yoklasınlar

Son nefesimden önce akan tarih çeşmemde
Gökyüzü gök kuşak renk cümbüş esmemde
Ressam resmini çizmiş hayatımın son demde
Yârin gamzelerine can topraksız gömsünler 28.10.2008
(DEMYANLİ) İBRAHİM ÖZDEMİR