Ne zaman hüzünlenip, efkârlansam
Oturur, kelimelerimle resimler çizerim.
Aklıma düşünce sen, yanımda seni arasam,
Göklerde uçar; dağları, denizleri gezerim.
Beklerken vuslatını, hicrânını bulursam,
İşte ozaman bil, hayatımındır bu resim.

Hançer gibi keskin, gül gibi zarif bir göz;
Utandırır beni, bazen çıldırtır; senin gibi inadına.
Rüya gibi; dişi kaplanı anımsatan bir yüz,
İnanmazdım seni görmesem ne meleklere ne de kanadına.
Yalan değil; sende gördüğümü anlatıyor bu söz,
Eğilmeden, bükülmeden çizdim bu tabloyu; kabul et hatırıma.

Biliyorum, çoktur hatam, affedilmez günâhım,
Bırakma beni n’olur tekrar terkedip gitme,
Arşa çıktı bak feryâd-ı figânım.
Anlatamam ben kendimi ey gamlı bübül sen de ötme,
Çekilsin aşıklar inzivaya; duyulmasın ne senin ne de benim âhım.
Merak etme sevgilim! seni alâkadar etmez! Benimdir bu portre.

Bırakıp da beni böyle incir ağacı dikme ocağıma.
Dilenci değilim! Ama anla beni gül yüzünü göster.
Hazzını alınca bakacaksın, bakacaksın hep dudağıma,
Şunu bil ki kanayan bu yaralı yürek de seni İster.
Hissedebiliyorum, az kaldı geleceksin kucağıma.
Asacağım ozaman yatağımızın başucuna; nü bir poster.


10/01/2008 NUMAN SAYAR