Hiç birşey söylemiyorum artık,
Gözüm kör, kulağım sağır ve dilsizim,
Her şeyi görüpte görmemek gibi,
Her şeyi duyupta duymamak gibi,
Sadece susmak ve konuşmamak…

Belkide dedim böylesi daha güzel,
Her kelam esir ediyor beni kendine,
Yaşarken ölmek gibi biliyorum ama,
İçimi yaksada dağlasada sessizlik,
Susmak sabrı öğretiyor aslında bana…

Hani diyorum iki kelam edeyim,
İki lafı bir araya getiremiyorum,
Getirsem bile kendimi anlatamıyorum,
Halbuki söyleyeceğim iki kelime
“Seni seviyorum” İşte hepsi bu kadar…

Anlatmaktan çok anlaşılmak öyle zor ki…
Kendimi anlatmaktan yoruldum be gülüm,
Biliyorsun ben seni nasıl sevdim,
Nedensiz sebepsiz ve katıksız sevdim seni,
Bak şimdi nasılda uzaklaştık ikimiz…

Biraz sen gittin biraz da ben senden,
Gitmek imkansız biliyorsun aslında sen,
Diyeceksin ki gelmedin ki sen bana,
Diyeceğim ki hiç gitmedim ki ben senden,
Yani demem odur ki benim,
Sadece seni seviyorum…
Seni seviyorum…

Ayhan Özdemir
kaleminesintisi