Sana yazmıştım bu aşk şiirini,
Yazarken titreyen, eller utansın!
Hiç bilemediğim güzel yerini,
Bana sırdaş eden, diller utansın!

Her gece yaşarken kara sevdâyı,
Gönül dilhun olup, söyler nidâyı,
Her zaman dinlerken, hakkı edâyı,
Uğruna öldüğüm, haller utansın!

Dert ve çile midir? Sevdanın kârı,
Mübtelâ olmak mı? Gönlün efkârı,
Her gün çile oldu, bülbülün zârı,
Henüz açılmamış, güller utansın!

Yüreği dağlayıp, ağladığında,
Gözden akan yaşlar, çağladığında,
Ruhunu gönlünü bağladığında,
Herşeyi süpüren, seller utansın!

Bu kara sevdaya, aşık gönlünle,
Kalplere serpilen, ışık gönlünle,
Aşkla hemdem olan, mâşuk gönlünle,
Göklere savrulan küller utansın!

Semâh da aşk için dönenler gibi,
Sıdk ile bağlanıp yananlar gibi,
Huşuyla mevlâyı ananlar gibi,
Hakkı zikretmeyen, kullar utansın!

Her an her dakika beklerken seni,
Hasretle, hicrânla yoklarken seni,
İçimde sır gibi saklarken seni,
Sensiz yaşadığım yıllar utansın!

Yeter artık bunca, feryâd-ı figân,
Yıllardır sarmıştı ruhu hafâkan,
Her akşam ederken bir âh-u efkân,
Şimdi gitmediğim yollar utansın!

... andelib...