Hüdhüd kuşunun tacı, başında sorgucu var,
“Sahib-i Külah” dediler, layık olana yakışır.
Makamı paşadan yüce, emri her yere uçar,
Her diyarda hükmü geçer, gönüllere taht kukar

“Sen bana bağlısın,” dedi hakan, sözü derin,
“İki kişi daha var, vakti gelince bilinir.
Göğsünde bu nişan, emrimdir, izimdir senin,
Her yerde Hüdhüd var, izimiz hep sürünür.”

Hüdhüd, efsanelerden süzülen bir kuştu,
Gören gözü keskin, sırları bilen hep o.
Süleyman’a haber taşıdı, sözleri kuştu,
Sebe diyarından gelen, kutlu bir haberci o.

Bir zamanlar kadınmış, aynada saç tararken,
Utancından kanatlandı, göklere süzüldü.
Tarak başı oldu, Farsça’da “şaneser” derken,
Adalet dağıtan bir ruh, kalplere çözüldü gönülden.

Hüdhüd camsız ayna da saç, baş tararken,
Belik ördü her gül, o bir güle bakarken
Dipsiz kuyuda yankılandı kısık sesi
O hayat uykusunda bi haber gezerken