Melekler ve Çürüyen Ruhlar

Bir başlangıç vardı, saf ve temiz,
Azrail’in kanatları altında bir çocuk gibi.
Sonra düştüm bu kirli dünyaya,
Yalnız ve çaresiz, bir yaprak misali.

Aşk dedikleri o acımasız yalan,
İçimi dağladı kor gibi.
Hasta bir ruhum var artık,
İyileşmeyen yaralarla dolu.

Etrafımda yürüyen cesetler,
Gözlerinde ışık yok, kalplerinde merhamet.
Gülüşleri sahte, dokunuşları soğuk,
Robot gibi yaşıyorlar ölü bir dünyada.

Neden diye sormaktan yoruldum,
Cevap yok bu anlamsız karanlıkta.
Azrail bile dönüp bakmıyor artık,
Terkedilmişim sonsuz bir boşlukta.

Acı çekmek kaderim oldu,
Sevmekse en büyük günahım.
Bu dünyada gerçek olan tek şey,
Her şeyin boş ve anlamsız oluşu.

Kanatlarım kırık, ruhum hasta,
Yalnızlık sardı dört yanımı.
Mavi gökyüzünde siyah bulutlar,
Yağmur yerine zehir yağıyor üstüme.

Bir gün öleceğim biliyorum,
Kimse fark etmeyecek yok oluşumu.
Çünkü bu dünyada gerçek olan tek şey,
Her şeyin boş ve anlamsız oluşu.